The Doctor Conversations

This was about few months ago. My daughter was having cough cold fever. We did the usual- visited the paediatrician, took medicines , and in 2-3 days again the sneezing and cough was recurring.  This continued even once more. I understand that with a 2.5 year old kid all this is seasonal. But understanding this fact and dealing when this happens to your own child are entirely two different things. We decided to consult another paediatrician. He is very renowned one and very experienced in his field, and he also happened to be the father of my gynaecologist. I went there and narrated all what my daughter was suffering from. As I narrated all this, I was in tears. I was not able to see my daughter constantly suffering from cold and was crying at my utter helplessness at improving her situation. Maybe a cold is nothing major. But to see your 2.5 year old coughing, her eyes watering and sneezing for days together was major for me. Still in tears, I asked the doctor was I doing anything wrong. Am I taking good enough care of my daughter?He first calmed me down. He told me there is nothing to worry. Sometimes colds do take long to recover. The tone of his voice was so reassuring that it is impossible to explain in words. He addressed all my concerns even before I could ask them to him. He told me to go home and not worry.

A few weeks back my daughter was sick just 3 days before her annual day. All of a sudden she developed cough and fever. I went to the same doctor and told him that it's best if she gets well before her annual day. I was a bit concerned about this sudden fever this time. Again , in his reassuring tone he assured me that she will be all well and be able to attend her annual day.

Maybe all doctors do tell their patients that they will get well. But there is something different about some doctors, that they are able to understand your concerns and empathetically address them. That you can have a conversation at ease with them. That they don't show an eyebrow when you ask some questions.

I experienced this many times.  Truly empathetic doctors do make a great difference to the patient. When my daughter was born 3.5 years ago, my doctor would visit me post the delivery and every single time she would  help me breastfeed my daughter. I had no such problems feeding. But in the first 2 days, my daughter was sleeping so much that it was necessary to wake her up so that she gets fed. My doctor would do this when she came for her visit. She would instruct the nurses to help me breastfeed and had her full attention on me as her patient.

A good diagnosis definitely makes a good doctor. But in this age where a patient is reduced to a series of medical reports, doctors that try to understand the patient as a human is a valuable breed. To understand a patient, to go into his shoes and see what he might be going through and patiently explaining that is a skill. It is a skill that for me makes such a person a best doctor.

-Dhanashree

The 'Date' morning

Just the two of us together on a date is something that does not happen quite often now. In fact it's a rarity. Thanks to our creation, who  says "Tumhi tithe mi" and always accompanies us where we go.

But today was different. It was just the two of us. After long I must say.

I was a bit anxious, nervous what will follow next. My husband was calm and cheerful as always.

We reached the venue . There were mostly couples around, some ladies with friends and some men too. Some couples with kids. The kids were surprisingly calm.
We chatted , and in that missed our little S's chatter.

After we finished our work at the venue, we went to have our favourite filter coffee. There too we could spot similar faces after their respective Date's.
Finally after the long due 'Date' , we left for home.

P.S. the venue mentioned is nothing but a classroom for a parent teacher meeting , and maybe that's the only time our little one excuses us to go on a date :)

#justanothermumstory
#yetanothetmumstory
#PTADate
#meetingdate

Happy Dasera

The special place

There is something special about this place
What is that is impossible to explain

The place which always treats me like a princess
And understands my emotions even if they are unsaid

The place where I don't get judged
And there is full acceptance of my true self

This is the  place where I grew up
From learning ABC to becoming finally what I am today

The place which is full of people who will always support me
And will stand by me even during my tough times

The place where there is selfless love
And where I am known as my Mum's daughter even now

That place is my Mum's place for me
The place where I am most understood till date

P.S.-
There is no place like mum's place for a girl.  Even the fanciest hotel or holiday doesn't match the feeling of staying in your  'maika'

-Dhanashree

एवढी मोठी झालीस तू धनू ?

मनीषा कोरडे लिहीतात, (http://www.esakal.com/saptarang/manisha-korde-write-navratri-article-saptarang-148206 )
"नवरात्र म्हणजे स्त्रीला स्वतःची जाणीव होण्याचाही जागरच. त्यासाठी खेळू हे नऊ खेळ. स्वतःलाच स्वतःची ओळख करून देऊ आणि आपल्यामधल्या शक्तींचीही ओळख करून घेऊ..

१ला खेळ-
1. लहानपणीचा स्वतःचा एखादा फोटो उकरून काढावा आणि ती जी लहान मुलगी आहे, तिच्याकडं माया-ममतेनं बघावं. त्या अजाण अबोध दिवसांपासून ते आजवरच्या तिच्या प्रवासाचं कौतुक करावं. याचा अर्थ खूप जुन्या गोष्टी आठवत बसायच्या, असा नाही, तर त्या फोटोकडं बघून किंवा फोटो नसेल, तर मनात प्रतिमा आणून "छान, मस्त मोठी झालीस गं तू, पूर्वी काही कळायचं नाही तुला, आज किती शहाणी झालीस,' एवढंच म्हणायचं आहे. भूतकाळातल्या भूतांना शितं घालायची नाहीत ("मला यानं मारलं', "कमी मार्क मिळाले' असं डिटेलिंग करत बसायचं नाही). ज्या अस्तिक आहेत, त्यांनी त्या आपल्या छोटेपणातल्या मुलीला आशीर्वाद दिले तरी चालतील. ज्या नास्तिक आहेत त्यांनी त्या छोट्या लेकराचं कौतुक केलं तरी पुरे!

मुद्दा काय आहे? मुद्दा स्वतःत डोकावण्याचा आहे. ते होतंय का? या निमित्तानं ही जी एक जागा तयार होते आहे स्त्रियांसाठी- ती अनमोल आहे- तिचा पूरेपूर वापर आपण करतोय की नाही, हे बघणं महत्त्वाचं!
नऊ दिवसांचे नऊ नवे खेळ मी तुम्हाला सुचवणार आहे. आपण हे करून बघूयात का? मी तरी करणार आहे. तुम्ही ते केलंत, तर मजा येईल. "

या खेळानिमित्त मी माझ्या लहानपणीच्या आठवणी third person मधे लिहिल्या आहेत . लिहिण्यासारखं खूप आहे , पण आता थोडक्यातच संपवलंय.

एवढी मोठी झालीस तू धनू ?

अगं ,ती फोटोतली छोटी धनू ती तूच का ? दिवस कसे फटाफट जातात नाही ? तू एवढी मोठी  झालीस यावर  विश्वासच बसत नाही आहे माझा . लहान असताना तुला नटायची किती आवड होती . आणि हो , अभ्यासू आणि हुशार तर तू पहिल्यापासूनच होतीस .त्यामुळे जेव्हा तुला VJTI  प्रवेश मिळाला , तेव्हा मला अजिबात नवल वाटलं नाही . घरच्यांचं उत्तम मार्गदर्शन, तुझी मेहनत आणि हुशारी सगळ्याचं जणू काही ते फळ होत.

तुला आठवतं का पहिल्या प्रयत्नात तुला IIM मिळालं नव्हतं तेव्हा तू किती निराश झाली होतीस ? नंतर शिक्षकांच्या , आईवडिलांच्या समजावण्याने तू परत जोमानं तयारी केलीस. "आपण कर्म करत राहावे , फळाची  अपेक्षा करु नये" , ही विचारधारा मनाशी बाळगून तू खऱ्या अर्थानं प्रयत्न केलास. तुला त्या वर्षी यश मिळालच . IIM हॉस्टेलमध्ये एकटी कशी राहशील याचीसुद्धा तुला धाकधूक होतीच. पण तेही तू पार पाडलस की . Placement, CGPA या चक्रातून बाहेर पडलीस.

तुला लग्न होईपर्यंत कुठं काही फारसा स्वयंपाक येत होता? लग्नानंतर मात्र तू करत गेलीस आणि तुला सगळं जमत गेलं . अर्थात सुरुवातीचा काळ  कठीण होताच. सुरुवात वरण भात बनवण्यापासून केलीस आणि आता चक्क सगळा स्वयंपाक तू करु शकतेस. तू कोणावरही त्याबाबतीत अवलंबून नाहीस.

 स्वरा झाल्यवर तिचा बंगलोरला सांभाळ कसा होईल यांची काळजी होतीच न गं तुला. त्यावेळेलाही‌ तुझ्यामागे  आपली माणसं खंबीरपणे उभे राहिले आणि तुझी काळजी मिटली. 

आतापर्यंतच्या वाटचालीत अनेक कठीण प्रसंग आले .त्यांना तू किती समर्थपणे तोंड दिलंस की नाही ?

आजीचे संस्कार पाळत गेलीस , प्रमाणिकपणे वेळच्यावेळी आणि मन लावून काम केलंस. बऱ्याचदा यश आलं, काहीवेळा अपयशही आलं. तू मात्र तुझे प्रयत्न चालू ठेवलेस.  या वाटचालीत साथ देणारी छान माणसं तुला भेटली.

कधीतरी असाच आपलं लहानपणीचा फोटो बघत जा, काय काय केलंस याचा आढावा घे . बघ कसं मस्त वाटेल तुला. अशीच मोठी हो, माझे आशिर्वाद तुझ्यासोबत कायम आहेत .

-धनश्री

स्वरा_करे_तो_क्या_करे

एखादा विषय कठीण  असतो . त्या   विषयाचा पेपर  कठीण येणार असा आपला अनुभव सांगतो. म्हणजे अशा पेपर मध्ये आपल्याला पास होण्यापुरते मार्क मिळाले तरी खूप असं आपल्याला वाटतं .मग अखेर तो दिवस येतोच-  परीक्षा सुरु होतात आणि हा हा म्हणता त्या पेपरचा दिवस उजाडतो. आपल्याला एका मागो माग एक ,पेपरातले  सगळे प्रश्न सोडवता येतात. आपण स्वप्नात आहोत  की काय असा आपल्याला सारखा प्रश्न पडतो . परत तोच  प्रश्न वाचून त्यात काही अजून "trick question" नसेल ना ह्याचा विचार करतो .तोवर पपेरची वेळ संपलेली असते आणि आपल्याला " पेपर सोपा होता ह्याचा  आनंद कि पेपर एवढा सोपा कसा असू शकतो" ह्याचा विचार करावा हेच कळत नाही .

आज अगदी असंच काहीतरी घडलं . तसं म्हणाल तर माझी लेक तिच्या बोलण्यामुळे, इकडे तिकडे पळण्याच्या कलेमुळे मला सार्वजनिक ठिकाणी, रेस्टॉरंट्स मधे बरीच प्रसिद्धी मिळवून देते. कधीकधी तर " हे मूल कुणाचं " इथपर्यंत मला प्रसिध्दी मिळाली आहे .

आज रेस्टॉरंट मध्ये पहिली १५ मिनिटं झाली तरी लेक फक्त एक ठिकाणी बसून होती . चमच्याशी खेळणं नाही, ईकडे तिकडे धावणं नाही , शांत म्हणजे शांत. मग मलाच राहवेना.म्हटलं," स्वरा बरी आहेस ना ?" तेव्हा तिचं फक्त स्मितहास्य आणि "हो " हे उत्तर. मग ३० मिनिटं उलटली , तरी ती शांत. मांडीवर घे असे  छोटे हट्ट सुरु झाले होतें , पण फारसं काही नाही .
आता मात्र पपेर ची 'बेल' झाली म्हणजे ,'बिल ' घेऊन वेटर आला .

 निघता निघता " स्वरा शांत होती ह्याचा  आनंद कि स्वरा शांत का होती " ह्याचा विचार करावा हेच कळत नव्हतं. 

#स्वरा_किती_मस्ती_करतेस
#स्वरा_किती_शांत_आहेस
#स्वरा_करे_तो_क्या_करे

-Dhanashree
https://dsaidso.blogspot.com

World Smile Day

I have been undergoing root canal treatment since the last 10 days..I defer my visits to the dentist as much as possible. I mean who likes going to the dentist anyways?  But what needs to be done , needs to be done anyways. So , very hesitantly and scared to  show my tooth, I anyways showed up at the dentist's. And thus began  as what they are called my dental sittings.  The time period from when I enter the dentist's clinic till the treatment gets done seems like eternity to me. I try to pass off the waiting time by reading mostly. But the very thought of sitting on the dental chair in the next 30 mins stresses me off so much that I wish it would pass off soonest.
So the other day, I met an acquaintance at the clinic. The first thing she told me was that she likes my writings and looks forward to reading my posts. Then she told me what she had liked in my blog. Some of those things were a year old. Still she remembered and mentioned them.
We were discussing and by that time it was my turn for my treatment. Time had passed off really fast. Small things like this really make me smile and make my day.
 Forever in gratitude for well wishers like this.

#WorldSmileDay #dsaidso

-Dhanashree
My earlier poem on Dentist's here

कोण कोणाची आई

प्रसंग १
लेकीला माझ्या बहिणीने गुजरातहून चनिया चोळी आणली. मी लेकीला मस्करीने विचारलं ," स्वरा मी अशी चनिया चोली आणू का ?"
ती म्हणाली नको.
मी का नको असं विचारल्यावर, डोळे मोठे करुन, थोडा आवाज उंचावून लेक म्हणाली "मी सांगते ते ऐक , का म्हणून विचारू नकोस"

प्रसंग २ -
"मी हिला सांगितलं , नख काप, वाढली आहेत नखं तुझी, ऐकतच नाही माझं "
हे वाक्य माझी लेक मला म्हणाली.

आजच्यापुरते लेकीकडून झालेलें अपमान बस. :)
कोण कोणाची आई हा मला हल्ली  नेहमीच पडलेला
 प्रश्न आहे .

#लेकमाझीशिक्षक

-धनश्री

Habit

You drink tea in a mug daily. Cups and saucers are passé now. Mugs are the in things in every household. You claim to need no saucer to cool your tea.
Then you go to a restaurant. Tea with cup and saucer is served. You instantly take the cup at an angle and pour the tea in the saucer. Your mind frantically searches for Parle G biscuit. But oh, you are in a restaurant. No biscuit there.So you gulp down the tea in the saucer instantly. You do this tea in the saucer thing again. Your group has noticed the old fashioned  thing you just did and made faces about the same. You give them "Kaun dekh Raha hai yaar" and finish the rest of the tea in the same way.
#old_habits_die_hard
#just_indian_things
#we_are_like_that_only
#dsaidso
-Dhanashree