हम तुम एक कमरे में बंद हो

आज सकाळी जरा ७ च्या ऐवजी 8 ला ऑफिस ला निघायचं ठरवलं. अंघोळीहून आले आणि बघते तर काय, बेडरूम चा दरवाजा लॉक झाला होता. उघडताच येत नव्हता. बाहेरून सासू- सासऱ्यांनी किती प्रयत्न केले, त्यांनाही जमलं नाही. अगदी दरवाज्याला लाथा मारण्यापासून ते लॅचचा स्कृ काढण्यापर्यंत बरेच उपाय करून बघितले. तरी काही जमेना. शेवटी चावीवाल्याला बोलावलं आणि त्याची वाट बघत राहिलो. तो आला आणि त्याने दरवाजा उघडल्यावर मी अगदी हुश्श्श !! केलं. ह्या प्रसंगावर मी ही कविता लिहिली. अक्षरशः घाटकोपर स्थानक आल्यावर लिहायला घेतली आणि ठाणं येईपर्यंत संपवली. खूप दिवसांनंतर ट्रेन मध्ये काही लिखाण केलं. त्यामुळे अगदी छान वाटतंय.

हम तुम एक कमरे में बंद हो और चाबी खो जाये
बिलकुल रोमँटिक नाही हो
एकदा चावी हरवली तर बाहेर कसं येऊ हो

"आई आई" म्हणत लेक ठक ठक करते
"येतेच हा लवकर "आई आतून म्हणते
कसं सांगू तिला चावीवाला आल्याशिवाय येतां येत नसते

लाथ मारणे इथे उपयोगी पडते
कितीही लाथ मारली तरी दरवाज्याला उघडायचेच नसते
"घरी लॉक झाले आहे" असा साहेबांना मेसेज करते
ऑफिसला किती उशीर होईल या विचारात पडते

शेवटी बाई एकदा चावीवाला येतो
त्याच्या हत्याराने कुलूप फोडतो
लेक आईला मिठी मारते
ऑफिसला जाऊ नको सारखी सांगते
"येताना गम्मत आणेन " आई पापा घेऊन सांगते
डोळ्यातील अश्रू पुसून ऑफिसला निघते

#marathipost #marathikavita