काहे दिया परदेस

काहे दिया परदेस ह्या झी मराठी वरील मालिकेचा काल शेवटचा भाग होता. शिव- गौरी ह्यांची ही प्रेमकथा मनाला अगदी भावली. गौरी सावंत अगदी मुंबईच्या मध्यमवर्गीय घरात आणि संस्कारात वाढलेली. शिव कुमार शुक्ल हा बनारस मधून मुंबईत नोकरीसाठी आलेला मुलगा.
मालिकेतली सगळी पात्र अगदी चोख निवडलेली , त्यांचे अभिनय तर अगदी लाजवाब. शिवचं मिश्र हिंदी-मराठी, आजीचं मालवणी मिश्रित मराठी, आईचा(शुभांगी गोखले) प्रेमळ आवाज, बाबांचं थोडं चिडखोर पण प्रेमळ बोलणं हे सगळं आता ऐकायला मिळणार नाही याचं वाईट वाटतं . मुंबईत मध्ये एक 1BHK मध्ये मराठी कुटुंब कसं आनंदाने राहतं याचं प्रतीक म्हणजे काहे दिया परदेस मधील सावंत कुटुंब.
गौरी सावंतांची धाकटी मुलगी, सगळ्यांची लाडकी, आजीची बर्फी. आई( शुभांगी गोखले) थोडी मृदू स्वभावाची पण सगळ्यांना सांभाळून घेणारी. पण कधी कधी तिच्या याच स्वभावाचा फायदा घेतला जायचा. तेव्हा आजीचं तिला समजावणं , कणखरपणे परिस्थितीला सामोरे जाण्याचं बळ देणं हे बघण्यासारखं . बाबा( मोहन जोशी) आणि आजीची मजेशीर तू-तू, मै -मै, निशाचं कुचकट बोलणं आणि आजीची तिला चोख उत्तरं हे सगळं जणू काही आपल्याच घरी चालू आहे असं वाटायचं.शिवच्या अम्माला असलेला पैशाचा माज, त्याला ना जुमानता सावंत कुटुंबाचं स्वाभिमानी जगणं , शिवच्या बाबूजींची मधली भूमिका अशा वेगवेगळ्या छटा बघताना त्यात आपल्या आजूबाजूचा वास्तव दिसायचा.
मालिकेत घरांची निवड आणि रचना अगदी परिस्थितीला अनुसरून होती.जसं मुंबईतलं एक 1BHK असतं तसं सावंतांचं घर, अगदी प्रत्येक खोलीच्या रचनेत आणि मांडणीत एक सर्वसामान्य पण नीटनेटकं घर याचा प्रत्यय आला. बनारस चा भपका पण अगदी मस्त दाखवला होता. साधेपणा आणि भपका तितकाच वास्तववादी वाटत होता.
काही दिया .. मधले काही किस्से खूप आवडले, काहीतरी शिकवून गेले. गौरीची आजी जेवणाचे डबे करून द्यायची. त्यावर तिला गौरीच्या सासूबाई म्हणतात " आप तो क्या सिर्फ डिब्बे ही बनाती हैं" . त्यावर आजीचं उत्तर ऐकण्यासारखं होतं . आजी म्हणते " हे खरं आहे की मी डबे करते, पण मी माझ्या कष्टाने कमावते, त्यामुळे मला त्याचा अभिमान आहे". किती रास्त उत्तर होतं , कुठलही काम छोटं नाही.पैशाने श्रीमंत नसणारं सावंतांचा कुटुंब विचारांनी आणि संस्कारांनी समृद्ध होतं . नोकरी करून आई आजी घर सांभाळत होते. गौरी पण त्याच संस्कारात वाढलेली. जेव्हा गौरीवर नोकरी न करण्याचा दबाव येतो तेव्हा "नोकरी काय फक्त पैशासाठीच नसून आत्मसन्मानासाठी असते" हे तिचं ठाम उत्तर हे एका मध्यमवर्गीय मराठी मुलीचा आत्मविश्वास दर्शवतो.
झी मराठीवरील अनेक छान मालिका होऊन गेल्या. आभाळमाया, अवंतिका, श्रीयुत गंगाधर टिपरे, उंच माझा झोका ..... त्यात मला सर्वात आवडलेली मालिका म्हणजे श्रीयुत गंगाधर टिपरे आणि आता काहे दिया परदेस . टिपरे आवडण्याचं कारण त्याचं कथानक अगदी आपला रोजचं घरगुती आणि कलाकार त्याला साजेसे . टिपरेंमध्ये मला आवडलेले कलाकार म्हणजे आबा (दिलीप प्रभावळकर) आणि आई(शुभांगी गोखले). त्याच प्रमाणे काहे दिया परदेस मध्ये सुद्धा मला सर्वात आवडलेले कलाकार म्हणजे आजी, आई(शुभांगी गोखले) आणि शिव . शुभांगी गोखले आईच्या भूमिकेत दोन्ही मालिकेत अगदी नंबर १ होती, जणू काही ती माझीच आई वाटत होती मला. तशीच आजी आभाळमाया नंतर इतक्या वर्षांनी आजी म्हणून काहे दिया परदेस मध्ये दिसली आणि मला माझ्या आजीची आठवण झाली.
लिहिण्यासारखं अजून खूप काही आहे, मध्ये मालिकेत कधी कधी उगीचच कथानक वाढवण्यासाठी timepass होतोय असंही वाटलं . पण ते प्रत्येक मालिकेत होतंच !
तर आत्तापुरतं एवढंच ! काहे दिया परदेस - You will be missed

-धनश्री

Kindness Exists

Heavy rains predicted from 20th to 26th September." was the message doing rounds on whatsapp. "When does the weather department get its forecast right? " I thought. 
It was business as usual on 19th September morning. Suddenly it started to get cloudy around 1 pm. Around 2 pm, it started raining heavily. The rain gods had come out in full force and it had grown very dark. Friends, google maps and other social media sources indicated we should leave early. Finally at 5:30 p.m., 4 of us got into a colleague's car who offered to drop us till Kandivali East. I had to reach Malad West. The distance between the two places is around 6 to 7 kms.By the time I got down from the car, it was raining cats and dogs. No auto- rickshaw was ready to come to Malad West. Neither did I manage to get an Ola or uber. It was 7:20 p.m. already. Slightly scared of getting stuck, I didn't know what to do. Then I figured there was a bus stop nearby. I took the first bus that came. That bus took me to Malad East. Going from Malad East to west is a challenge in rains. The subway connecting East and west gets flooded.I was lucky enough to find a kind Aunty in the bus. She took me right from the bus stop to the place where autos might be available. No auto was ready to come. Aunty literally pleaded with each auto driver to drop me home as I was alone. Finally one driver obliged. Aunty made sure I was comfortable and sat in. She waved me goodbye and left. I don't know who she is, I don't know her name, her background. Neither does she know me.But she helped me. Pure human act of kindness. Helping someone with no expectations. That is the spirit. Helping me across waterlogged streets, waiting for me till I get an auto meant just so much for me. This post is dedicated to that Aunty who helped me get home lest I would be stuck somewhere till god knows when. Reaffirms my faith in kindness and humanity.
#saluteherspirit

First impression is the last impression

First impression is the last impression-या वाक्यावर माझा खूप काही विश्वास आहे असं नाही. पण लेकी बरोबरच्या दोन - तीन अनुभवांनंतर मला हेच वाटलं..

पहिला अनुभव-
लेकीला बिल्डिंगच्या खाली खेळायला घेऊन गेले होते. तिकडे मुलं बॅडमिंटन खेळत होती.
लेक: दादा काय खेळतोय?
मी: बॅडमिंटन. ( रॅकेट कडे दाखवून) याला रॅकेट म्हणतात
लेक: ( जोरात ओरडून) मच्छर मारतात याने!

आमच्या घरी मच्छर मारायला रॅकेट आहे. त्यामुळे तिला मी कितीदा समजावलं की ते आणि हे रॅकेट वेगळं आहे. पण ती समजेच ना. मग तिला एक उदाहरण देऊन समजावलं. तिच्या ओळखीतली अद्वैत नावाची दोन मुलं आहेत. तिला मी सांगितलं ते दोन अद्वैत दादा कसे वेगळे आहेत तसे हे दोन रॅकेट वेगळे आहेत. तेव्हा कुठे तिला ते पटलं.

दुसरा अनुभव

पंजाबी ड्रेस च्या साल्वारीला नाडी घालायची होती. त्यासाठी पांढरी नाडी काढली. ती बघून लेकीचे उद्गार होते " mobile charging" . कारण माझा charger सुद्धा तसाच पंधरा लांबलचक आहे.

या दोन्ही मजेशीर अनुभवानंतर मुलांच्या बाबतीत तरी "First impression is the last impression" मला पटले. 🙂

जे मिळेल त्यात आपला संसार भागवायचा ?

"जे मिळेल त्यात आपला संसार भागवायचा " / Cut your coat according to the cloth किती जुनाट आहे . आजच्या २१ व्य शतकात आयुष्य फक्त मजा करण्यासाठी असतं, नाही का? मग ती मजा परवडली नाही तर काय जीव द्यायचा? म्हणजे अगदी युरोप टूर करता नाही आला, नवीन स्मार्टफोन घेता नाही आला की आपला आयुष्य संपलंच म्हणायचं. स्ट्रेस खूप येतो, डिप्रेशन वाढलं आहे आजच्या तरुण पिढीचं. याचं कारण काय - आपण आपल्या गरजा वाढवल्याहेत. त्या पूर्ण झाल्याचं पाहिजे अशी आपली अपेक्षा आहे. आणि त्या पूर्ण नाही होणं हे तर आपल्या कल्पनाशक्तीच्या बाहेरचं आहे.

माझ्या "bucket list" मध्ये या गोष्टी करायच्या उरल्या आहेत असं हल्ली मी ऐकते गप्पात. अरेच्चा कसलं हे bucket , मला तर पाण्याचं bucket माहित आहे फक्त. तर हे आहे न पूर्ण झालेल्या इच्छांचं bucket. आपल्याला हव्या त्या गोष्टींची यादी बनवायची आणि त्याला bucketlist म्हणायचं. पाण्याच्या bucket ला एक भोक असेल तर काय, bucket गळेल आणि भरणारंच नाही. तसचं काहीसं असतं आपल्या bucket list च. एक गोष्ट / इच्छा पूर्ण झाली की दुसरी इच्छा / गरज निर्माण होते.त्यामुळे याबाबतीत जुनं ते सोनं त्याप्रमाणे "cut your coat according to cloth" बरोबर वाटतं.

आपल्या इच्छांवर ताबा ठेवणं आपल्या हातात आहे, परिस्थितीशी जुळवून आपल्या अपेक्षा ठेवणं शहाणपणाचं. परिस्थिती म्हणजे नुसती आर्थिक नव्हे तर इतर सोय, मानसिक जडणघडण यावर अवलंबून असते.आयुष्यात प्रत्येकाच्या priorities वेगळ्या असतात. त्यामुळे एकाने एक केलं, तर दुसर्याने ते करायलाच हवं असा नाही.

ही पोस्ट लिहिण्याचं एक कारण म्हणजे आजकाल कंपन्या भरपूर मार्केटिंग करून वस्तू विकतात. जनतेला सारखं काहीतरी नवीन दाखवून त्याची गरज निर्माण करायची. तर अशा मार्केटिंगला भुलून जाण्याआधी आणि त्या वस्तू घेण्याच्या/ करण्याच्या आधी आपल्याला त्यांची गरज आहे का हे प्रथम तपासावं. नंतर ती गरज भागवणं शक्य आहे का हे बघावं. ते शक्य नसेल तर वाईट वाटून घेण्याचं काही कारण नाही. प्रत्येकाला हवी ती प्रत्येक गोष्ट मिळत नाही. जो २५ किलोचं वजन वाहवून नेऊ शकतो तो ते विकत घेऊ शकत नाही, आणि जो ते विकत घेऊ शकतो तो ते वाहवून नेऊ शकत नाही.

इक घर बनाऊंगा, आॅफिस के सामने

Today is Hindi day , a day celebrated annually on 14th September in India. Hindi Divas is celebrated on 14 September because on this day in 1949, the Constituent Assembly of India had adopted Hindi written in Devanagari script as the official language of the Republic of India.[source- wiki]. I remember my mom had to give a lot of Hindi exams in office as there was a push to have official communication not only in English but also in Hindi. I studied Hindi till class 10. While in school, I gave state level Hindi exams and stood first in Mumbai in one of them too. But now I have lost touch. Been ages since I have written something in Hindi. My spoken Hindi is also Bambaiyya Hindi.Today though I wanted to write something in Hindi. Hence the following- a bit of background below!
I was thinking about the traffic situation in big cities. The situation is so pathetic that sometimes you have no idea whether you will reach office in 1 hr or 3 hrs. When I was thinking of this, I thought of altering the lyrics of Hindi song "Tere Ghar Ke saamne" (https://www.youtube.com/watch?v=26qczSkLip8) to describe the plight of an employee stuck in traffic and travelling long distances. I am sure many of you can relate!

आॅफिस के सामने
इक घर बनाऊंगा, आॅफिस के सामने
दुनिया बसाऊंगा, आॅफिस के सामने
इक घर बनाऊंगा....

घर का बनाना कोई, आसान काम नहीं
दुनिया बसाना कोई, आसान काम नहीं
रास्ते पे ट्रॅफिक हो तो, ऑफिस कभी पहुचना हैं
Ola हमारे लिये, निकलने का इशारा है
तन मन लुटाऊंगा, आॅफिस के सामने
दुनिया बसाऊंगा, आॅफिस के सामने...

कहते हैं आॅफिस जिसे, दरिया है काम का
या फिर नशा है कोई, जीवन के राग का
Production मे bug हो तो, Tester भी Fool है
सच्ची लगन जो हो तो, पर्बत भी धूल है
तारे सजाऊंगा, आॅफिस के सामने
दुनिया बसाऊंगा, आॅफिस के सामने...

ट्रॅफिक भरे हैं लेकिन, आॅफिस के रास्ते
तुम क्या करोगे देखें, उल्फत के वास्ते
ट्रॅफिक में flight छूटे, ये भी तुम्हें याद होग
ट्रॅफिक में calls लिये , ये भी तुम्हें याद होग
मैं भी कुछ बनाऊंगा (हूँ) आॅफिस के सामने (देखें)
दुनिया बसाऊंगा, आॅफिस के सामने.

Life in Facebookland

Sharing my article below on "Life in FacebookLand" which was published in IIM Bangalore alumni newsletter. It can also be viewed here : http://newsletter.iimbaa.org/alumni-story-life-in-facebook…/

Life in Facebookland!

In the year 2004, a new planet named Facebook was discovered by a guy named Mark Zuckerberg. Mark discovered this from his Harvard Dorm Room. Anybody from any corner of planet earth could be a member of Facebookland. All he/ she needed was an internet connection and an email id/ phone contact no.

So why would anyone want to co-exist both on the earth and on Facebook? Facebook allowed people from 2 corners of the earth to communicate with each other. All they needed was a Facebook post/message.

Everybody had an amazing life on Facebookland. A nice fancy wedding, a nice honeymoon, cute kids and exotic foreign holidays every year. Suddenly sadness in personal life seemed to have disappeared. I once met a friend of mine to congratulate her on her fancy wedding. She started crying inconsolably and told me she was getting divorced. This was within 6 months of marriage. No sadness status posted on Facebookland. A week later, I see happy pictures of her solo trip to Bangkok. What do I infer? In our one- on- one conversation she expressed extreme sadness, whereas in Facebookland she portrayed herself as extremely happy. Why this impression management? As I spoke to more and friends on Facebookland, I discovered a common thread. There was a compulsive need to appear happy and successful all the time on Facebookland. It seems like there is a daily competition on Facebookland to appear as happy, smart, world traveller and what not. Life realities do not have much place here. Whether you love each other or not, a cute romantic anniversary dinner pic is a must on Facebookland. The Great Wall of FacebookLand was meant to communicate with people not in your physical proximity. But now there seems a need for a birthday wish to your husband to be shared on the Great Wall of Facebookland.

Why would any rational being want to do all this? I think one reasoning for this is – right from childhood we all crave for attention. In Facebookland, our circle gives us that attention. But we also forget that our attention is getting sold to Facebookland. The more time we spend on Facebookland, the more likely we are to get influenced by it. It sort of becomes our environment and all of us get influenced heavily by our environment.

FacebookLand amplifies our feeling of FOMO (Fear of Missing Out). No matter what you are doing, someone else is holidaying in Europe, someone else is watching a movie etc etc. This makes you feel inadequate. In such times it’s worth remembering the economics concept of opportunity cost. Why you chose to do something is because in your opinion – doing that things brings the largest benefit to you. There is also an opportunity cost of foregoing the second best alternative. But since you can do only one thing at a time, you will do the best possible thing.

On the positive side, Facebookland provides for easy sharing and exchange of ideas and opinions. You can now voice and support causes on Facebookland. Though, that’s not as same as on the ground work, it still helps.

Edward Bernays, the father of modern Propoganda has said “The conscious and intelligent manipulation of the organised habits and opinions of the masses is an important element in the democratic society. Those who manipulate this unseen mechanism of society constitute an invisible government which is the true ruling power of the country.” Facebookland, in today’s world is one of our invisible government. The wisdom lies in not running away from it but being aware of the biases and influences Facebookland has on us.

“Lewis said Alice in Wonderland

Mark said life in Facebookland

Where being at the airport was a check in

Restaurant eating meant selfies clicking

Wedding meant a photoshoot thing

Photos are the new in- things

Looking good is a must have thing

Appearances matter, reality doesn’t think

Everyone’s having an awesome life me-thinks

Facebookland is meant for the happykings

Yourdost says we do counselling

Line of people to seek help mind boggling

Wheres all the happiness in Facebookland disappearing

Deep inside the heart, a sadness is lingering

Appearances matter is the new calling

To who does it matter, Why does it matter

“Public Sab Jaanti hain dost”, stop this Facebookland banter”

क्रेडिट घ्यावं का मिळवावं?

काल वाचाल तर वाचाल हा IBN lokmat चॅनेलवरचा कार्यक्रम बघितला. त्यात भाऊ तोरसेकर आणि सायली राजाध्यक्ष Sayali Rajadhyaksha या मराठी ब्लॉगर्स यांच्याशी चर्चा होती. सायली मावशीचे दोन्ही ब्लॉग्स ( अन्न हेच पूर्णब्रह्म आणि साडी आणि बरचं काही ) मी वाचते त्यामुळे त्यांचा ब्लॉगिंग विषयीचा अनुभव ऐकण्याची इच्छा होतीच.

या चर्चेत त्यांना ब्लॉगिंग ने उत्पन्न(आर्थिक धनलाभ )निर्माण होतं का हा प्रश्न विचारला होता .या प्रश्नाला सायली मावशी आणि भाऊंनी मस्त उत्तरं दिली. भाऊ म्हणाले "मी लिहितो ते माझ्या समाधानासाठी लिहितो. गरजा किमान ठेवल्यामुळे मला काही उत्पन्नाची अपेक्षा नाही. मला सांगितलेल्या १३ नियतकालिका अशा आहेत की ते माझा लेख बेधडकपणे अग्रलेख म्हणून पण छापत असतात.."

सायली मावशी म्हणाली "आपण लिहिलं आहे ते आपण लिहिलेलं आहे ते कायम राहणार आहे म्हणजे ते कुणीही जरी स्वतःच्या नावावर खपवलं, असं झालेलं आहे, होतं खूपदा कि तसेच्या तसे वर्तमानपत्रात पण येतात आणि मला त्याचे काही वाटत नाही.मला असं वाटतं की जितक्या जास्त लोकांपर्यंत ते पोचतं ......आणि एकदा तुमची शैली लोकांना कळायला लागली की ते कळतं लोकांना कुणी लिहिलेलं आहे त्यामुळे मला काही वाटत नाही. वाचक तेवढा चतुर असतो."

किती सत्य होतं त्या उत्तरात. जे आपलं आहे ते आपलं राहरणारच आणि ते कितीही दुसऱ्याने आपल्या नावावर खपवण्याचा प्रयत्न केला तरी ते आपण केले हे सत्य बदलत नाही.

माझ्या घरी पण मला असचं सांगण्यात यायचं.पण ते मला बऱ्याचदा खूप आदर्शवादी वाटायचं .MBA करूनसुद्धा मार्केटिंग मला जमत नाही. स्वतःचंच मार्केटिंग करणं कठीण वाटतं . " स्वतःचीच स्तुती करणार्याक मूर्ख म्हणतात" या आजीच्या संस्कारात मी वाढले आहे. आपण काहीतरी फार मोठं करतो आहोत / केले आहे असं मला काही वाटत नाही. त्यामुळे ते बढवुन चढवून सांगताच येत नाही.बऱ्याचदा असं होतं आपण काम करतो पण त्याचं श्रेय/ क्रेडिट घ्यायला कोणीतरी दुसरं तयार असतं. त्यामुळे मग चिडचिड होते. असं वाटतं की आपण हे सगळे करून काय फायदा. त्यावेळेला मला माझी आई , आत्या नेहेमी सांगायचे, आपण काम अगदी चोख करायला पाहिजे. लोकांना बरोबर कळतं कोण कसं आहे ते. फक्त कोण बोलून दाखवत नाहीत .त्यामुळेच कदाचित शांत बसून काम करणाऱ्याला खूप काम दिलं जातं आणि कितीही बडेजाव मारणारा बिनकामाचा मनुष्य नुसता मोठ्या मोठ्या गप्पाच मारत राहतो.आई म्हणते जरी लोकांना कळलं नाही तरी आपण आपल्या समाधानासाठी आपलं कर्तव्य अगदी चोख करावं.

काहीही काम न करता त्याचं श्रेय मिळवण्याची अपेक्षा बाळगणारे खूप असतात.म्हणजे आपण स्वयंपाक करायचा कोणीतरी दुसऱ्याने पुढेपुढे करून तो वाढायचा. किव्वा आपण सगळी मीटिंगची तयारी करायची पण मीटिंगमध्ये दुसऱ्यानेच ते केल्याचा आभास आणायचा. अशी एक ना अनेक उदाहरणं देतां येतील.

आपल्या कामाचं दुसऱ्याने श्रेय घेणं आधी खूप त्रासदायक वाटायचं. अजूनंही वाटतंच, फक्त आता जाणीवपूर्वकपणे त्याचे त्रास नाही होऊ द्यायचा असं ठरवलंय. त्यामुळे काल जेव्हा सायली मावशींकडून आपल्या घरातल्यासारखेच विचार ऐकले तेव्हा बरं वाटलं.तेव्हा अजूनच पटलं कुणीही कोणाचं क्रेडिट घेऊ शकत नाही. ज्याने जे मिळवलेलं असतं ते त्याचंच असतं, हे एक सत्य आहे.

बाकी चर्चा छानच झाली. पण मला हा एक मुद्दा सर्वात जास्त भावला आणि त्याबद्दल लिहावंसं वाटलं.

-धनश्री

प्रेरणा

प्रेरणा या विषयावर कविता !

प्रेरणा प्रेरणा म्हणजे नक्की काय असतं
आपण जे बघतो त्यातून काही शिकायचं असतं

काळ स्थळ वेळ याला काही महत्त्व नसतं
जे दिसेल त्यातून शिकण्यासाठी मन खुलं असावं लागतं

मीपणा त्यागला तर शिपाईही खूप काही शिकवून जातो
त्याच्या त्या पगारात घर चालवून तो Financial Management शिकवतो

डॉक्टर माणसांचा जीव वाचवतात
नर्स रुग्णांची सेवा करते
एक माणूस बरा होण्यासाठी टीम लागते
कोण मोठा कोण छोटा
टीमवर्क करूनच प्रश्न सुटतात
हीच प्रेरणा आजूबाजूला दिसते
म्हणूनच कधी कोणाला कमी लेखायचे नसते

बाबा आमटे समाजकार्याची प्रेरणा देतात
सुंदर पिचाई उत्तम कंपनी चालवतात
चांगले शिकून , वाईट सोडून द्यायचे असते
प्रेरणा घेण्याचे हेच रहस्य असते

आयुष्य सुंदर आहे, आयुष्याच्या प्रवासात अनेक लोक भेटत असतात
त्यांच्या आयुष्यात ते नक्की काहीतरी चांगलं करत असतात
आयुष्याच्या प्रवासातून खूप काही शिका
अशी प्रेरणा घेत घेत आयुष्याची मजा लुटा

-धनश्री

P.S. ठाणे ते दादर या प्रवासात उत्स्फूर्तपणे सुचलेली कविता . ट्रेन ही खूप काही प्रेरणा देते. त्याबद्दल नंतर कधीतरी.

A little ambitious girl!

Nirmala Sitharaman became India's woman defence minister. Don't know if we really need to know if the defence minister is a man or a woman. Don't know if woman being a defence minister in 21st century is a sign of progress or lots to do. All I know is even in 21st century there are women who have to answer the question" how will you manage both home and work?"

Penning a poetry of a little ambitious girl who aimed for an equal world and was fraught with different experiences.

Not so long ago, a baby was born
Adored by everyone, she was her parents' first-born

Slowly school started , books came along
What will she do, will she be Neil Armstrong?

"I am a free bird", said the girl carefree
Learning is a journey, let me play the spelling bee

Girl or boy, doesn't matter at all
You can achieve anything big or small

She topped her college, praises came along
"Proud of you girl, please be strong"

A few years later, Prince Charming came along
Promised to stay with her lifelong

"Working or homemaker " make a choice,
"I can do both" said her strong voice

The married girl had a baby
Soon her schedules became crazy
"Who will be the caregiver" asked a nosy Aunty
"Will you quit your job?" asked another Monty

Have we progressed? , wondered the new mommy
Whom do I lean on, was the question haunting

Some questions have no answers, assured her sister,
No matter what happens, she promised to make this world more equal for her daughter

-Dhanashree

माधुरी दीक्षित मिली दादर में

माधुरी दीक्षित ही माझी सर्वात आवडती अभिनेत्री. म्हणजे all- time favourite म्हणाच ना. मी दोन तीन वर्षांची असताना माधुरी दीक्षितच्या तेजाब मधल्या एक दोन तीन ह्या गाण्यावर अगदी मस्त नाचायचे. आमच्या बाजूचे आबा खास माझ्यासाठी तेजाबची विडिओ कॅसेट आणायचे. त्यावेळी छायागीत, सुपरहिट मुकाबला या गाण्यांच्या कार्यक्रमात चित्रपट गीते बघायला मिळायची. त्यात माधुरीचे नाच लागले की मी अगदी टक लावून बघायचे.
माझी आई एअर इंडियात मॅनेजर होती. त्यावेळी आईने दिल तो पागल हैं या चित्रपटाच्या विमानतळाच्या शूटिंगच्या निमित्ताने माधुरी दीक्षितला बघितलं होतं. त्यावेळी तर मला इतकं वाटत होतं की मी का नव्हते विमानतळावर त्यावेळी. नाहीतर मला माधुरीला भेटता आलं असतं.
माझी आत्या तेव्हा दादरच्या शारदाश्रम सोसायटीत राहायची. तिथे माधुरी दीक्षित चे डॉक्टर राहायचे. मी तेव्हा आत्याला सांगायचे "डॉक्टरांना विचार माधुरी कधी येणार ते. मग मी तुझ्याकडे राहायला येते आणि माधुरीला भेटते. "अर्थात हे काही आत्या कसं विचारणार डॉक्टरांना. नंतर मात्र तिने डॉक्टरांना सांगून माझ्यासाठी एक माधुरी दीक्षित चाautographed फोटो आणला. तो मी वर्षानुवर्ष जपून ठेवला होता. या माझ्या माधुरीच्या वेडाला माझी आजी खूप हसायची.ती म्हणायची " माधुरी म्हणजे काय देव असा गो ? काय करतालय तिका भेटून? "
२००६ सालची गोष्ट. कॉलेज झाल्यावर मी माटुंगा स्टेशन ला चालत चालत जात होते. माटुंगा स्टेशन च्या गणपती मंदिरात मी नमस्कार करत होते. माझा मोबाईल फोन vibrate होताना जाणवला.माझ्या मावशीचा फोन होता " अगं, माधुरी आली आहे हिंदू कॉलनीत , पटकन भेटायला ये".मला माझ्यावर विश्वासच बसेना . अगदी मस्त वाटत होतं. मी लगेच टॅक्सी केली आणि हिंदू कॉलोनीत जायला निघाले. माधुरी दीक्षितची आजे सासू, म्हणजे श्रीराम नेनेंची आजी हिंदू कॉलनीत राहायची. ती माझ्या मावशीला ओळखायची त्यामुळे माधुरी आल्यावर तिने माझ्या मावशीला कळवलं. मी हिंदू कॉलनीत ५ मिनिटात पोचले.तिथे माधुरी दीक्षित, तिचा नवरा आणि दोन मुलं होती. माधुरीला बघून मी अगदी speechless झाले. काय बोलावं हेच कळेना. २ मिनिटं मी नुसती शांत होते. मग नंतर मी फक्त एक वाक्य बोलले "मला तुम्ही खूप आवडता". माधुरी दीक्षित नेहेमीप्रमाणेच सुंदर दिसत होती. तिची मुलं पण फार गोड होती. अजून जास्त काही बोलण्याची हिम्मतच नव्हती. माझी मावशी आजींशी बोलली आणि आम्ही निघालो. मला अगदी आनंद गगनात मावेनासा झाला होता. त्यावेळी फोनवर सर्रास कॅमेरा नव्हते. त्यामुळे माझ्याकडे माधुरीबरोबरचा फोटो नाही आहे. तो फोटो मी माझ्या आठवणीत टिपून ठेवला आहे.

माधुरी दीक्षित च्या भेटी निमित्त गॅम्बलर या चित्रपटातील हे गाणं माझ्या शब्दात -

माधुरी दीक्षित मिली दादर में
टॅक्सी किये हम माटुंगा से
उसने कहा मुझसे hi hello
मै बस सोची क्या बोलू
माधुरी को कहा आप favourite हो
उसने कहा हमसे thank you

-धनश्री

P.S. या माधुरी दीक्षित च्या विषयावर पोस्ट लिहिण्याचं सुचवल्याबद्दल माझ्या बहिणीचे म्हणजेच वैशाली ताईचे आभार.